بررسی رابطه بین ابعاد سرمایه اجتماعی با فرسودگی شغلی در پرستاران شاغل در بیمارستان‌های دانشگاهی شهر خرم‌آباد

مقدمه: در سال‌های اخیر سازه نوینی تحت عنوان سرمایه اجتماعی توجه خاصی را به خود جلب کرده است. مطالعات انجام شده در زمینه فرسودگی شغلی نشان می‌دهد که سرمایه اجتماعی از عوامل مهم و تأثیرگذار بر فرسودگی شغلی می‌باشد؛ از این رو پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین ابعاد سرمایه اجتماعی با فرسودگی شغلی در میان پرستاران زن انجام شد. روش: جامعه آماری مورد مطالعه در این تحقیق شامل کلیه پرستاران زن شاغل در بیمارستان‌های دانشگاهی خرم‌آباد در سال 1392 بودند و 180 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شد. برای انتخاب حجم نمونه از هر بیمارستان از روش تصادفی طبقه‌ای استفاده شد. جهت جمع‌آوری اطلاعات از دو پرسشنامه ابعاد سرمایه اجتماعی پانتام و فرسودگی شغلی ماسلاچ استفاده شد. اطلاعات جمع‌آوری شده به کمک روش‌های آماری توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار و روش‌های آماری استنباطی شامل ضریب همبستگی و تحلیل رگرسیون، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون چند گانه نشان داد که بین ابعاد سرمایه اجتماعی و فرسودگی شغلی در پرستاران همبستگی معناداری وجود دارد، همچنین ابعاد سرمایه اجتماعی می‌توانند 23% واریانس فرسودگی شغلی پرستاران را تبیین کنند، به طوری که مؤلفه‌های روابط اجتماعی غیررسمی با بتای 367/0- و تنوع در معاشرت‌ها و دوستی‌ها با 636/0- در پیش‌بینی نتایج مؤثر هستند اما بین مؤلفه‌های اعتماد با بتای 47%- ، بخشش و روحیه داوطلبی 008/0- و رهبری و مشارکت مدنی 232/0- در پیش‌بینی نتایج مؤثر نبودند. نتیجه‌گیری: با توجه به ارتباط بین سرمایه اجتماعی و فرسودگی شغلی، به نظر می‌رسد سرمایه اجتماعی از طریق کاهش فرسودگی شغلی باعث ارتقای عملکرد پرستاران شود؛ لذا به نظر می‌رسد تلاش در جهت افزایش و ارتقاء ابعاد سرمایه اجتماعی در میان پرستاران، ضروری است.